Złoto Tygrysów - Milonga O Manuelu Floresie

Jorge Luis Borges

Manuel Flores ma umrzeć.
Cóż, śmierć to powszednia jest rzecz.
Bo śmierć jest przyzwyczajeniem,
Umiera każdy, to się wie.

A jednak smutno na duszy,
Choć było mi to pisane.
Żegnaj mi, życie, na wieki,
Tak swojskie i tak mi znane.

Świta. Patrzę na me dłonie
I widzę nabrzmiałe żyły.
Patrzyłem na nie zdziwiony:
Nie moje, lecz cudze były.

Cztery kule mnie czekają,
Zapomnienie już nadchodzi.
Bo jak mawiał mądry Medin,
Umiera, kto się narodził.

Stoję już u kresu drogi;
Tak wiele widziałem wszędzie.
Kto wie, co jeszcze zobaczę,
Kiedy Bóg mnie sądzić będzie.

Manuel Flores ma umrzeć.
Cóż, śmierć to powszednia jest rzecz.
Bo śmierć jest przyzwyczajeniem,
Umiera każdy, to się wie.

Inne teksty autora