Gdyśmy się rozstawali,
Milczeniem, łzę Żegnając — coś nam w dali
Wróżyło złą Dolę od pierwszej chwili;
Bladość twoja, chłód ust Świadczyły, że z idylli
Ostał się gruz.
Świt na twarz kompres z rosy
Zimnej mi kładł, Jakby uprzedzał ciosy,
Jakie mi zada świat: Chwile, gdy, wiarołomną,
Bez serca i bez czci, Ludzie cię nagle wspomnę
Przy mnie — tak los się mści.
Czy klątwy to, czy hymny
Będę — żałobny dzwon Twego imienia zimny
Dreszcz wwierci w skroń: Czemuż tak cię kochałem?
Świat zna twych ról Sto — ja cię lepiej znałem,
Trwalszy mój ból.
Sekret nasz — dziś, w żałobie,
W milczeniu, łzę Ronię — zdradziło w tobie
To, co krzywdzi i łże. Jeśli kiedyś odnowię
Tę więź dawną i złą, Jakże ja cię pozdrowię?
Milczeniem, łzę.
Przełożył
Stanisław Barańczak
|
