Skała u jeziora (wiersz klasyka)

Skała u jeziora

Słucham jeziora, co z bólu dotyka głębi.

Choć chora, rozfaluje

stary grzbiet, lecz w dno znów go obraca – i pędzi

za tą, która wszystko zasnuje,

za skał wysokością, odzwierciedlaną po nic

obrazem bez przestrzeni,

który ktoś szkicował i nad którym się skłonił

w kotłów przebrzmieniu

olbrzymi bębenek wsłuchanego weń ucha

nad świat, co się rozpoczął.

Słucham ukrytego wzrostu. W twardości ducha.

By żywą skałę poczuć.

-tłum. T. M. Larczyński-

Skála u jezera                                                                                 

Poslouchám jezero. S bolestí dotýká se

nemocné hladiny,

jež vlní starý hřbet a otáčí se zase

za tou, jež všechno zastíní,

za výškou kamennou, bezmocně zrcadlenou

obrazem prostor nemajícím,

jejž kdosi skicoval a nad kterým se klenou

v koncertu bicím

obrovské bubínky zaposlouchaných uší

nad svět, jenž započal.

Poslouchám spodní růst. Poslouchám tvrdou duši.

Životní pocit skal.