Topielica (wiersz klasyka)
Jiří Orten
Topielica
Za lic swych zwiewność
płynęłaś potokami
w dziedzinę ciemną
między odległymi brzegami
za lic swych zwiewność
Nieroztropnie zbłąkana
uchwyciłaś się skraju
tych co w dna weszli bramę
w powodzi ciemności w powodzi bezmiaru
nieroztropnie zbłąkana
Kochanki kończą za poręczą
tam nieznane tam zwiewność lic
jest roztrzaskana falą nędzną
co piękno kradnie zmienia w nic
Ale tyś się ponoć oddała
kolan rozwarciem jedynym
wodnikom takim zimnym
Jałmużna miłości chociaż mała
ku śmierci iść ci pomagała
Przeł. T. M. Larczyński
Utonulá
Za líc své něhy
plula jsi na potocích
mezi ztracenými břehy
do krajin noci
za líc své něhy
Nespatřená a bludná
zachytila ses krajů
potopených u dna
v záplavě tmy v záplavě bez okrajů
nespatřená a bludná
Milenky končí za zábradlím
tam neznáme tam něhy líc
je roztříštěna tím co kradly
ubohé vlny kráse smrtelnic
Ale ty prý ses dala
jediným rozevřením klína
vodníkům kterým bylo zima
Almužna lásky třeba malá
ti ke smrti pomáhala