Usta pieśni
Gdy Pan Bóg tworzył świat (ach, jak to było dawno), to kolibę ugniótł w koliberka, wziął drzewa, psy, kamienie, dał usta im, na własność.
Usta drzew. Usta liści. Przeciągły płacz w świerkach.
Usta skał, ich przeciągłe milczenie.
Usta psów, biednych psów, ich ciągła poniewierka.
Sponiewierane liście, o, liście wbite w ziemię,
o, wieczna zimo skał, żebraka, który klęczy
na mrozie dla jałmużny wśród zmierzchu długich cieni!
Piosenko potoczków, piosenko, mowo z tęczy,
gdy ciebie przenikniemy, raptem z snu naszego
zrodzi się nowa mowa, ta, która zawsze leczy
śmiertelnie żywego.
tłum. T. M. Larczyński
Rty písně
Když Pán Bůh tvořil svět (ach dávno už je tomu),
tu z kolíbky uhnětl kolibříka
a všemu ústa dal, oblázkom, psům i stromům.
Rty stromů, listí, které táhle vzlyká,
rty kamenů, to táhlé mlčení,
rty psů, rty bědných psů, kterými lano smýká.
Ó listí usmýkané po zemi,
ó věčná zimo skal a žebráka, jenž klečí
na mrazu almužen v naprostém šeření!
Písničko potůčků, písničko, čista řeči,
až porozumíme, tu ze snu našeho
zrodí se nová řeč, řeč, která navždy léčí
smrtelně živého.