U źródeł tego utworu znajduje się wiersz francuskiego poety Antoine Girard Saint-Amant’a (1594-1661) pt. „La Solitude”, który przetłumaczony został na piękną angielszczyznę przez Katherine Fowler  Philips, znaną również jako Orinda (1631-1664), otrzymując tytuł: „Solitude”. Fragment tego właśnie przekładu posłużył jednemu z najwybitniejszych angielskich kompozytorów muzyki barokowej- Henry Purcell’owi (1659- 1695) do skomponowania tego niezwykłego utworu (którego zresztą najpiękniejszą spośród znanych mi interpretacji- Alfreda Dellera- można usłyszeć tutaj:    http://www.youtube.com/watch?v=-W9BMgup7-A  ).

Poniżej zaś znajduje się moje tłumaczenie tekstu owej pieśni:

„O, Samotności!”

O, Samotności! Najsłodszy wyborze!

Wy- Miejsca  od zgiełku tak oddalone,

Oddane ślepej, nocnej porze,

Jakże koicie me myśli strapione!

Nieba! Jakąż napawa mnie radością

Widok tych drzew, co z Czasem narodzone,

I jemu równe są starością,

A jednak we wszystkich epokach czczone 

Za świeżość ich i kolor tak miły,

Jak gdy raz pierwszy zobaczone były!

O! Jakiż obraz tych szczytów wspaniały,

Gościnnie wiszących na wysokości,

Jakby nieszczęśników spraszały,

By tam zakończyli swoje żałości- 

Ci, których los srogi pchnął na rozdroże,

Skąd już tylko śmierć ulgę przynieść może.

Jakże ja kocham stan tej Alienacji,

Żywioł umysłu najszlachetniejszego,

W którym bez bólów edukacji

Uczył mnie Apollo języka swego:

Bo w tego właśnie ciągłej jest potrzebie-

Jej to zawdzięczam, żem w miłości wyrósł ;

Choć kiedy myślę poprzez siebie-

Powód mam by jej nienawidzić także, 

Wszak powstrzymują mnie jej wymagania

Od, z Tobą, drogiego mi obcowania.

O, Samotności! Jakże ja moją Samotnię uwielbiam!

Załączam także oryginalny tekst:

O! Solitude, my sweetest choice
Places devoted to the night,
Remote from tumult, and from noise,
How you my restless thoughts delight!
O Heavens! what content is mine,
To see those trees which have appear'd
From the nativity of Time,
And which hall ages have rever'd,
To look to-day as fresh and green,
As when their beauties first were seen!

O! how agreeable a sight
These hanging mountains do appear,
Which the unhappy would invite
To finish all their sorrows here,
When their hard fate makes them endure
Such woes, as only death can cure.

O! how I Solitude adore,
That element of noblest wit,
Where I have learnt Apollo's lore,
Without the pains to study it:
For thy sake I in love am grown
With what thy fancy does pursue;
But when I think upon my own,
I hate it for that reason too.
Because it needs must hinder me
From seeing, and from serving thee.

 O solitude! O how I solitude adore!

Alina Szpakiewicz