Stosunek do śmierci w stosunku ze Śmiercią

Blada, pachniała naftaliną, zbutwiałą szafą, w której

wiesza się czas na czas nieużywania.

Z policzkami jakby zapadała noc

opadła.

Silne sine wargi przygryzała, malując je gryzmolącym językiem.

Zardzewiałe sprężynowe łóżko z mosiężnymi kulasami na czarnych kolumnach wyło.

Leżała na wznak, dając mi znak, abym przed nią uklęknął.

Krucze włosy powbijane w zagłodzone łono dopuściły dłonie

penetrujące w nich namiastki ciepła.

Sztywny trup penisa utonął w czeluści – z braku powietrza.

Rozciął go na dwoje ruch w tył i przód

skalany skazą nieskazitelnie ostrą.

Próbowałem udobruchać tę śmierć.

Świece syczały, obok mamrotał ciśnięty o ścianę cień,

za kotarą opluwał szyby deszcz dusz parami pukających o parapet.

Usiadła okrutnym okrakiem,

okryła energiczne zaangażowanie obojętnym prześcieradłem i wykonała

dance macabre, aż wyblakłem i stałem się ścianą

białą, z oderwanym od istnienia tynkiem i grzybem od wilgoci.

Wycisnęła ze mnie ciśnienia – nieustającym, wyrafinowanym tańcem i

zabłądziła do łazienki.

W białej trumnie bulgoczących z bólu bąbelków opłukiwała się,

wypychając do pokoju grobową ciszę westchnień.

Zasnąłem ze splecionymi na brzuchu palcami, oplecionymi różańcem białych

ptaków róż.

Nie każdy może śmierć mieć.

Może jeszcze wróci?

A nuż.