Otwórzmy nasze wrota - Kazimierz Wierzyński (wiersz klasyka)

Otwórzmy nasze wrota na szerokie drogi,

Na gościńce otwórzmy zamknięte komnaty,

Rozrosłe wśród odludzia w niebosiężne światy,

Gdzieśmy byli zarazem wyznawcy i bogi.

Samotność, którą każdy z nas bywał ubogi,

Zaprosi licznych gości w białe serca chaty,

I śpichlerz nasz się stanie nagle tem bogaty,

Że często przekraczane będą jego progi.

My, zatroskani szczęściem, cisi gospodarze,

Wszystko nasze zastawim najserdeczniej w darze,

A szczodra hojność druhów nie będzie nam dłużną.

Bo widząc nasz tęskniący za gośćmi dobytek,

Brat wędrowiec rozłoży swój podróżny zwitek

I to, co weźmie sobie, będzie nam jałmużną.