dwa światła

wilgoć
wiatr przynosi
jak
dwóch czarnych wojowników
którzy wywołują deszcz na mojej ścianie

strach
moja największa muza
w środku kamiennego miasta
tam, wyżej, nad starymi
ulicami
drzewa niezielone
puszcze strachu
w kolorowych paskach
spuchnięte kostki, obolałe pięści
na wczorajszą noc wskazuje siny kciuk
garbaty nos boleśnie przypomina że tym razem on był szybszy

nienawidze mego miasta
pełne najgłupszej z nienawiści
najbardziej agresywnej głupoty

zaczyna padać
deszcz zmyje krew czarnych wojowników