Gdyby śmierć miała skrzydła

gdyby tylko śmierć
miała skrzydła
i obudzona o poranku
krążyła wśród chmur

dosięgłaby
ukrytych wśród nich kochanków
ścigałaby się z aniołami
patrzyłaby na nas z góry
a my wśród perypetii własnego życia
całkiem nieświadomie korzylibyśmy się przed nią
wśród zdumiewającego zapomnienia we własnym masochiźmie

a tak
śmierć musi kroczyć między nami
powłucząc nogami w upalny dzień
kur osadza się na jej czarnej tunice
ciąży kosa wsparta o ramię

ze zwieszoną głową
przemyka wśród nas
pochłoniętych we własnym masochiźmie
od czasu do czasu tylko
zerkniemy na nią z góry