kasztany

w październiku chodziło się na kasztany, nad rzekę
kolorową pielgrzymką,
parami – trzymając się za ręce
chłopcy wyszarpywali dłonie
z przedwcześnie matczynych uścisków
ze zgrozą myśląc o żonach, o kobietach,
o piersiach wielkich jak dynie

tymczasem rzucaliśmy się
na kolczaste kulki
z tych niedojrzałych wydłubywaliśmy
owoce łaciate jak krowy
pod nogi leciał deszcz kolczastych kartaczy
roniąc lśniącą zawartość

te chwile pożądania
najczystsze momenty pragnienia
kiedy spocona skóra rwała się, by spotkać
ukryte w kieszeniach brązowe gładkie kule
a w oczach rosła chciwość
bo z wysokości lał się błogosławiony deszcz
półtony rude i rdzawe, cenne jak monety
błagaliśmy by rozrosły się nam przepełnione kieszenie
czekaliśmy na cud, na potop, na plagę
cali w liściach
gotowi walczyć na śmierć i życie o te małe skarby

furią, krzykiem, śmiechem
ogłaszaliśmy dzień udanych zbiorów
rojąc, że można pragnąć silniej
można czekać na więcej niż kolejną jesień

z bijącym sercem, z oczami obolałymi nadmiarem,
wierzyliśmy, że kiedyś nieznana rozkosz połamie nam kości