intruz

INTRUZ


on nie nasz! od ogrodu kroki
i strach
drzwi zamknięte? nie szkodzi
przez szczelinę jak mgła między atomami
stopę
nie zdążą!...

już skrzypi podłoga z kamienia
mysz naznaczona pazurem
kota ucieka w fale

on nie nasz! już na schodach ciszę
ściska za gardło
minuty depcze podeszwą jak świat
i kona spokój za piecem

tam mieszkał bóg
koszule schły na kaflach i środek
rzeczy —
tam harmonia za uszy klamrą
do sznura

ale bez znaków bez liter
ognia śpiewu
on

i prysło szkło talerza
tego na stole pod świeczką
dla przybysza

i całość spłynęła woskiem
zgasło światło obrus
we łzach

__ __ __

on nie nasz
nie mój