oceanarium (wiersz)

OCEANARIUM


za szkłem bańki
nurka mydlanej
świat jak ukwiał
- daleki

oddech ukwieca
maluję palcem
ość ryby a potem
jeszcze grzywę morskiego
rumaka brzydotę
dna butelki

za szybą świat
morze zasad i kroków
sprawa pierwszej
wody słona bez końca

tyle rzek wpłynie
potem zarośnie mułem
i setką pomysłów
z czego jeden w drugi
matrioszką braku

jest tylko ten
oddech wysiłek
obserwacji i byle
nie zamoczyć
stóp bo tam dalej
- otchłań

byle szyba była
twarda bez
rysy i pełna obrazów
kolorów czuć

wtedy smakuje
sól bardziej
i bardziej jest
prawda chociaż cudza

wmawiać zapachy
uderzać językiem
w trójkąt okna pozór
wplatając w głąb siebie

gdyby tylko
nie wieczna kara
odysa nienasycenie
celu głód!...

rekin wewnątrz trzewi