****

kolejny okruch szafirowego szkła
dźwięczy w tej ciszy wśród pustych ścian
spieszą zegary kilka chwil minął rok
skąd tyle sił w śnieżnej bieli

czasem tylko
zdaje się że wszystko ma jakiś cel i sens
żyję więc dalej usilnie krusząc kajdany
przeznaczenia bez twarzy

wciąż tu tkwię w lustrzanej tafli
płomień świecy tańczy
patrzę nie widząc prawdy nie do wiary
słowa teraz brzmią inaczej

światło rozdzierające mrok
niegdyś ciepłe oślepia bezsilnością
z całym tym złem zostaję
sam na sam do końca