krąg

odchodzą dni kolejne
szarością okrywając twarz
pożółkłą od westchnień
minionych dni i lat nikt nie wróci
wszystkie gdzieś w konstelacjach
gubią swoje światło

drogi przeznaczeń wiążą się plączą
tworząc zupełnie nową pieśń
drgając na strunach czasu
kołowrotkiem wystukując takt i rytm
wybrzmiewa walc
gubisz krok po raz kolejny

potykając się o sumienie
co gorzką prawdą dławi wyschniętą krtań
już nie zaśpiewasz
w płaszczu utkanym z tęsknot tych samych
chodzisz już tyle lat
rozgrzewa ci dłonie

czekasz wzrok mając utkwiony w swym celu
może coś zmieni łza może los
odwróci złych zdarzeń krąg niezmienny
nie masz siły...
koło toczy się dalej tak samo