"Jesienny liść" 2

Uschły liść spadając w dół o wiośnie zapomina.
Z braku zieleni wygnany. Własny koniec rozpoczyna.

Będąc w nas jedynie we wspomnieniu
zawiódł się. Przyglądaliśmy się jedynie kwitnieniu.

Wiedział o tym, powiewem wiatru targany
Szukał nadziei, której tak był oddany.

Uderzył w ziemię wśród swych braci.
Podzielił się wspomnieniem które stracił.

Dlatego dawnych barw nie ma. Nie dostrzegamy.
Liść z powiewem złączył się w taniec. Potargany

Przez zapomnienie. Niby to same wnętrze, niby bez wystroju.
Poszedł za głosem sumienia, zostawił barwy w spokoju.