Zmrok (wiersz)

Lubię
podburzać świadomość
Najpierw żółty przypływ wypełnia podniebienie
nad zazdrosnymi piaskami języka
Chłodzi radosną niepamięcią goryczki –
Piwny strumień sycząc
do głębokiego sklepienia woła
by móc po kolei pozlewać się z nieba
tylko do mojego dna

I lubię
tę systematyczną płynność barw
Co pochodzi od dobroci
serca jak wino czerwonego z wody
aż do nadciemnego przezroczy naczynia

I wiem
Że jest tam coś miłego
Bo już nie patrzę w nic
poza jego brzegiem ślepym

...Tak aż spoglądam na senną północ
o to pytanie:

Czy wreszcie skropli się nawałnica
wynurzająca raz
by odetchnąć
i sternika obudzić z osłabienia?
– niewiadomy próg ociąga się świtem

Czy sen uśmierzający?
– niewidomy pochłaniający
lecz taka nadzieja
Co przymyka oko
na przewidywalność
Gdy załamuje
przeróżne odcienie
morza samego siebie