* * *

adria

jestem kobietą
moje włosy są spragnione
moja skóra jest spragniona
nadzieja ukryta na dnie potoków
linii papilarnych dłoni
wylewa się zatrzymuje
na wzniesieniach piersi
nigdy nie dotrze do serca
Oceń ten tekst
Ocena czytelników: Niczego sobie+ 3 głosy
adria
adria
Wiersz · 19 lipca 2007
anonim
  • Marek Durczyk
    I mnie się podoba , jako skondensowany krzyk kobiecości niezauważanej :) . Ładnie .

    · Zgłoś · 17 lat temu
  • Marek Dunat
    no czy ja wiem ? taka masturbacyjna sytuacja . można popatrzeć z boku i ??? i co dalej ? też tak sie pobawić ? poważnie jednak - duży przekaz emocjonalny , dobrze przekazany nastrój i klimat pelki
    (choć u mnie nie za bardzo z wzniesieniami piersi;) ). inaczej zapisałbym drugi i trzeci wers, ale to już autorka decyduje . myślę ,że wystarczyłoby jedno moje . pointa jednak jest boska i dlatego ,,całokształtowo,, rzeczywiście mi sie podoba.

    · Zgłoś · 17 lat temu
  • estel
    hm. wiesz, ja też bym miała problem z tytułem. Samotna kobieta, bez nadziei (beznadziejna?) ze szczególnie podkreśloną kobiecością, która w pewnym momencie zaczyna jej przeszkadzać? Do mnie nie trafia zupełnie, nie lubię takiego wydźwięku wiersza.
    Poczekam na Anathemę. Zakład, że mu się spodoba. :)
    pozdrawiam

    · Zgłoś · 17 lat temu