Pozwól mi klęczećJeszcze chwilęChoć krzyk pada jak deszczI uda spływają wilgociąRozdzielasz kosmyki włosówPowoli od nowa nie przestajesz Wplątana między ciemność i drżeniePołyskliwych lokówW przestrzeni od guzika do guzikaZ trudem mieści się rękaPotem spływa skóraNiebo jest słone i ciasne Burzą się obietnice Buntują przyrzeczenia nigdy więcejTaka chwila Gdy za łaskę bezbronności odda się każdą pokutęKiedyś potem Bezgrzeszność trafia szlag
ten wiersz przepuśćmy , masz rację , ale razem z tym drugim , niech tylko estel przyjdzie i mnie poprze :P
jeden obraz opisany z dwóch różnych punktów widzenia. ja wolę tamten. :)