Senna podróż (wiersz)

Wiatr mych uczuć zdradą grzmi

Teraz ciężko krocząc pod prąd

Myślę o tym jak mówił mi

Że zmiennym jest, że brnie donikąd

Na miejscu pasażera zdołałem się skryć

U jego boku ruszyłem spokojnie ku nocy

By już za dnia móc na miejscu być

dałem się prowadzić jak kamień procy

Miałem sen w którym to ona

Mego kierowcę wplata we włosy

I nagle ta myśl niedostrzeżona

Połamała wszystkich myśli mych kłosy

I głośnym szeptaniem mnie obwiniając

Zrodziła powrót niemej niegdyś przeszłości

W głośny błąd mój gdy ją opuszczając

Wszedłem w brudną kałużę radości

Chciałem tylko miłość przemokniętą

Od Twych lawin rozbitych na piersi mej

Osuszyć uspokoić przytulić zziębniętą

Tak na chwilę choć nie pozostawić samej

W przyjaźni której zmarznąć pozwoliłem

Chciałbym ogniem suchą łzę w niebo rzucić

Nie ma jej odkąd zapomnieniem okryłem

Ostatnie echo które zdołało powrócić

Z tej niepamięci miłości drogę usłałem

Zrobiwszy pierwszy krok boleśnie upadła

Podczas gdy sam bezpiecznie u celu czekałem

Poczułem jak z ostatnich iskier mnie okradła

I zanim dym zagłady iskier świecących jej imieniem

zdołał przywdziać szary garnitur byłem przy niej tam

I szepnęła bez słów zrozumiałym dla mnie spojrzeniem

że przyjaźni cegła wyłoży solidną drogę do serca bram

Mój kierowca wiatr zbudził zaspane powieki

Siedząc przez chwilę wpatrzony w poranną mgłę

Ujrzałem światło dnia nad celem dalekim

W duszy brzmiało „przepraszam” że zgubiłem się