czarny las

jak pięknie było
zielonym kobiercem zbiegać
z góry w ramiona
nie bać się skrzydeł czarnych
ani otchłani nie widzieć
pocięte stopy strumieniem znaczyć
bezwiednie trzymając oczy
otwarte w wolnych chwilach

kto chciałby umierać
wtedy pod taflą zimnej rzeki przerywać
oddech kradziony
czas wody czerpanej dłońmi i ust
zadziwionych
od nadmiaru wrażeń

a dzisiaj kto jeszcze
chce mówić o miłości szukając
czerwieni w ziemistych policzkach
piersi wciąż ciepłej
zatopionej w szlochu
zieleni oczu zgubionych w dolinie

kto czarnym lasem biegnie
na stracenie ?