Jawa (wiersz)

Gdy dnia przezrocze skalom dwóm

Spoiście się lepiło

Postaci  kłęby, zdarzeń szum

A może ich nie było...

W tym nie-śnie mętny snuję się

Choć śnię, to sen mnie morzy

To widzę, czuję, węszę, brnę

Aż w knajpie padam loży

Indianin, z krzesłem zlany wraz

Choć kredyt mnie nie mami

Za wódkę, którą poją nas

Zapłacił paciorkami

Nad stołem głównym zgiął się Szczur

Zjadł z ponczu gruszek wiele

Garnitur ciągle trzyma wzór

A gruszki są w popiele

Kapela wciągająco tli

Coś, co mi przypomina

Wciąż nie wiem co, bo sen się mgli

Od śpiewu Indianina

Z chaosu zatem fałszu strun

Coś mocniej się złożyło

Postaci kłęby, zdarzeń szum

A może ich nie było...

To Dziewczę z Marzeń obok mnie

Wszak jest Dziewczęciem z Marzeń

Więc miekkim gestem równo tnie

Sieć multisplotu zdarzeń

Mnie w locie nie hamuje wszak

Orbita, bo jej nie ma

Sfruwając spadam, ale wspak

Gdy blaskiem tętni Ziemia

U stóp mych miasta wita szał

W błękitu bratniej strudze

I nagle w knajpie pada strzał

Ja wiem to, bo się budzę

I od Krainy Setnych Dżum

Mdłe echo zachrzęściło

Postaci kłęby, zdarzeń szum

A może nic nie było...

Szczur wzbierał łkaniem, kiedy stał

Wciąż gruszki popiół bielił

Garnitur zmięty w dłoni miał

Trucizną się zastrzelił

Indianin ciszę łowił gdzieś

Oparty o podłogę

Bo padł, gdy skończył swoją pieśń

Gruchocząc krzesła nogę

I wespół z nim z kapeli ktoś

Zaintonował ciszę

A ja pamiętam tamto coś

Choć wcale go nie słyszę

Budzi mnie nastrój tęczy fum

Coś, co mnie kiedyś biło

Postaci kłęby, zdarzeń szum

A może nic nie było...

W mej dłoni orle pióro lśni

Indiański gest niedługi

We włosy włożę, trafem gdy

Doczekam się zasługi