Obuty/skuty (wiersz)

Gdyś obuty - zzuwasz buty

Jużeś z butów jest rozbuty

Vice-versa buty wzuwasz

Wtedy pięknie się obuwasz

Słowem, kiedy buty zzuwasz

Najzwyczajniej się rozbuwasz

Więc gdyś jest już z butów zzuty

Toś najpewniej też rozbuty

A gdyś ,,promilażem'' skuty

Nie unikniesz tu poruty

Wszak to, co w te pęta skuwa

Wnet z trzeźwości cię wyzuwa

Gdy ktoś drutem takim skuty

Ciężko mu, gdy jest obuty

Choć próbuje buty zzuwać

Nie potrafi się rozbuwać

Bo gdy masz za ciężkie buty

Znak - żeś jest doszczętnie skuty

Lecz niemożność butów zzucia

Nie jest tu symptomem skucia!

I powstaje nam pytanie

Co z rozbuciem ma skuwanie?

Bo gdyś skuty-nieobuty

Z butów zzuty - nie z poruty

Lecz gdyś bracie jest rozbuty

To nie znaczy, żeś jest skuty

A twierdzenie traci butę

Z sylogizmu jest wyzute

Dosyć! Koniec tej poruty

Bo choć autor nieobuty

Podejrzenie się nasuwa

Iż  z rozumu się wyzuwa