Poeta de-generacji (wiersz)

Nie tchnienie lecz resztki kaca

Ryk tępy miast inwokacji

Brzuch spasły próżnią przewraca

Poeta de-generacji

Nie koi go skutków meta

W falstarcie szczur podły kona

De-generacji poeta

Rozwarte zwichnął ramiona

Szponami w błoto się wpija

Poeta de-generacji

I w ustach, w plecach smak kija

A echa pstrej konsternacji

De-generacji poeta

Łez ceber kupił od gada

By rytmem snuła się feta

Gdy płakać mu nie wypada

Chcąc jęku tło zripostować

Po wiru splocie się snuje

Paradoks lśnieniem lokować

I nie chcąc degeneruje

Postrzępił serpentyn ściegi

I piętno widać po zszyciu

Tak marne były przedbiegi

Na ślizgu, scenie i wiciu

A echo rwaniem nie trąca

Czerepu de-generata

Lecz gasząc ciszę zamąca

I błękit w granat podmiata

Już zasnął próżnią stłamszony

Poeta de-generacji

Śniąc jasny sen udziwniony

O jawy mdłej konotacji