Lustro (wiersz)

Sprężony w susie mijałem

Łąki z przepaścią hybrydę

Wtem tnący pisk usłyszałem

Co bieli rwał piramidę

Podniosłem przedmiot matowy

Co barwą przystawał glebie

I rozmiar miał standardowy

Wgłąb patrząc ujrzałem siebie

To lustro było niezdarne

Niewarte kroci dukatów

Promieni refleksy marne

Zmieniało w głębię pryzmatu

Za siebie lustro cisnąłem

Choć w przepaść padło - nie pękło

Nieświadom szczęścia z mozołem

Łapczywą wziąłem je ręką

Kalecząc palce widziałem

Wyraźne teraz figury

Blask lustra raził nawałem

Nieobce kreśląc kontury

Barw potok mażący wstęgi

Tych, których się nie wymienia

Trząsłem się widząc pręgi

Na tle własnego imienia

By lustro przejrzyste było

Myłem je śliną i łzami

Ruszyłem w przestrzeń zawiłą

Szybując nad obłokami

Choć nieraz lustro ustawiam

Wykwintnych używam miarek

To ciągle wprost uzmysławiam

Że spóźnia się jak zegarek