wystarczy pociągnąć za spust

   wczoraj utopiłam cię w wannie
strasznie wymachiwałeś myślami
a krwista ironia zabrudziła mi kafelki


musiałam posprzątać
i zaparzyć sobie zioła z autarkii
na uspokojenie

podobno i tak nie miałam serca
przestała we mnie bić samodzielność
sumienie podtruwane systematycznie
połamało mi kości


twarz wykrzywiła się bezboleśnie
w jękliwym grymasie
i niebo zaczęło być tylko tłem dla gwiazd

przestałam udawać że nie umiem żyć bez ciebie
i zobaczyłam pod powiekami absurdalne
game over