Szklanka (wiersz)

Nad stłuczoną szklanką
powiedziałeś że kochasz

Jeszcze wczoraj ucieszyłabym się
rzuciła w Twoje ramiona
i zaczęła budować wspólny domek z kart

Ale teraz
gdy razem zbieramy potłuczone szkło
ja spomiędzy niego
wyciągam kawałki mojego serca

Zrzuciłam je
potłukłam razem ze szkłem
Z moimi marzeniami
życiem wczorajszym
z moją byłą „ja"

Wstydliwie cofasz słowa
bo w końcu nie masz już czego kochać we mnie
Nie pozbierasz tej szklanki
to nie do cofnięcia

I w Twoich oczach widzę kawałki szkła
Iskrzą się jak łzy
jak stłuczona nadzieja