SPACER (wiersz)

nie musisz nic mówić

wystarczy że jesteś

daj dłoń

neony reklam mienią się

w śmieciach rozsypanych kopniakiem

wiatr je goni między latarniami

wyrzuca w cienie

czerwona latarnia

zamglona w oczach dziewczyny

zajętej w bramie na każdą okazję

jej głowa skacze jak wtedy

gdy grała w klasy

dała mi kawałek kredy

na zawsze

a tu blask łysy

odbity w bieli kościanej kundla

to kieł mamuta sterczy tak dumnie

ostro koli czerwień kałuży

spóźniony motyw dla Beksińskiego

pocięty prymitywnie na ostro

czarnym aniołom opadły skrzydła

do samego nieba

butelka odbiła ćwikłowe twarze

szklana fajka spokoju wyrwana na chwilę

pod zachłanną kontrolą

ich myszki są już oswojone

a czarne wdowy mają pluszowe pajęczyny

pilnuj tego w sobie

i niech krzyczą

że świat zszedł na psy

my wracamy

spokojni