Psia bajka (wiersz)

W zatęchłej norze zbierał kurz

Zranioną liżąc łapę

Pies, co nie służył panom już

I brzydził się ochłapem

Wciąż warczał, juchą brocząc z ran

Dryfował w paśmie przeżyć

Nie musiał kija szukać cham

By mógł nim psa uderzyć

Gruchotał gnaty pałki grad

Wirując w krwawej czkawce

Pies gryzł, choć się pokotem kładł

Nie pałkę, lecz oprawcę

Za setnym razem pałka w bok

Ukosem odskoczyła

I gdy ją psi ogarnął wzrok

Żywiczne łzy roniła

Ku złotym tacom wlókł się pies

Wabiony ciżbą ciasną

Co zawsze wie, co dobre jest

On, węsząc padło - zasnął

W psim śnie on jawy chłonął smak

I kąsał ją łapczywie

By choć przez chwilę czuć się tak

Zwyczajnie i prawdziwie

Głaskaniem zbudził się pod włos

Wzrok mętny miał i struty

Szubrawców słysząc drżący głos

Co szyć mu chcieli buty

W to grono wszawe nie chciał leźć

I swąd go ciągle srożył

Przez niegościnna biegnąc wieś

W łopianie się położył

I głodny znowu zasnąć chciał

W ten wieczór jasny latem

Lecz kromkę chleba ktoś mu dał

Co zwali go Psubratem

Łykając strawę wzrok psi wbił

W niezwykły kij włóczęgi

Co dawniej pałką szorstką był

Lecz miał żywicy pręgi

Wtem dojrzał barwę sennych mórz

I wsi gościnnych mapę

Pies, co nie służył panom już

I brzydził się ochłapem