Optymizm

Tylko buty wiedzą dokąd idę,

dym za dymem i nic już nie widzę.

Roztopy, choć nie wiosenne,

podtapiają mnie, przed siebie biegnę.

Moje oczy – naoczni świadkowie,

spowiadają się przed najwyższym sądem

ze swych grzechów, powstałych w zarodku,

kiełkującym w moim prywatnym ogródku.

To nie ja, to wasz świat

zmusił mnie bym w iluzję padł.

Utopia moją religią,

iluzja reanimuje moje serce, by wciąż biło.

Realizm, pesymizm, niewidzialna ich granica.

Optymizm dla tych, którzy nie mają nic z życia.

Jestem optymistą.