toksyczność banałem pleciona (wiersz)

  z bólu do bólu w nadziei
toczy swe losy po garbach
  zanim się miłość rozbieli
rozstania czerni się barwa

mówi o sobie toksyczny
w lustrze łzawiącym okiem
z wiarą w boskie wytyczne
karmi duszę półmrokiem

w ciszy zszarzałych pokoi
pisuje wiersze smętnawe
zegary  dawno utopił
w starym dzbanku na kawę

z mnogości narożnych pajęczyn
znaczonych muszym koszmarem
pluszowe misie zadręcza

banalnej tkliwości nadmiarem