Kwiat (wiersz)

Pchał Tragarz wózek brudny swój

Po drodze słów odmętu

Gdy studził Furman ciżby znój

On - szukał elementu

Śmierć tam  z chorągwi zwiewnych łun

Kłująco zabłyszczała

I na cieknący drogą tłum

Leniwie spoglądała

Szukając, Panny schwycił wzrok

Ostrością kierowany

I zastał ich w uścisku mrok

O tłumu tętent rwany

Nadeszła Śmierci siostra - Noc

Racząca kresu dawką

Spadł Furman z wozu, niczym kloc

Tłum krzyczał spazmu czkawką

Z Sióstr trzecia - Miłość, ranka toń

Syciła jaskrawością

Czuł, że element schwyci dłoń

Pijany łapczywością

Przystanął, wzrok wbijając w żerdź

Co pustką powiewała

Bo wtem z chorągwi zeszła Śmierć

I obok Chłopca stała

,,Hej Śmierci! Nie gaś takiej skry

Co ogień prószyć będzie''

Zakrzyknął Furman ,,Połów cny

Mnie postaw w czarnym rzędzie!''

,,Ja już do kresu majdan ów

Dopchałem'' - krzyknął Tragarz

,,Więc pójdę tam, gdzie koi nów

Zostawiam cudzy bagaż''

I na twarz Chłopca, Miłość koc

Rzuciła nieprzepastny

A obok tuż stanęła Noc

Choć przecież dzień był jasny

I nikt nie widział chyba jak

Śmierć krok swój wykrzywiła

Nie po raz pierwszy przecież tak

Ot z niczym odchodziła

On widział, tam gdzie tłumu toń

Się silnie rozpraszała

Przy twarzy Śmierć trzymała dłoń

I rzewnie zapłakała

Na ziemi, gdzie niedawno ślad

Deszcz Śmierci łez wypalił

Wyrastał teraz jasny kwiat

Z łodygą jak ze stali

On, choć element w dłoni miał

Wciąż w tłumie się nurzając

To z kwiatu krocie jeszcze brał

Ni razu dotykając

Lecz tłumu monotonii wał

Toczący się z oddali

Rozjechał jasny kwiat, co miał

Łodygę jak ze stali