zapętlony

pośród wrzosowisk spleść
niezapętlone drogi
i w zagajniku klęsk
cicho powiesić nogi

a kiedy pośród brwi
zwyczajnie sobą umrę
któż mi wybaczy łzy
i nimi zlaną trumnę

któż mi wybaczy szal
ze zwykłej szarej liny
pustym spojrzeniem w dal
z winą albo bez winy

czy w ten ostatni czas
pod bukiem zawieszony
zachowam gładką twarz

niebytem ogolony