Śmiałek

U miasta wrót wyważonych

Tabunem złudzeń na nowo

Bagażem brudnym stłamszony

Stał Śmiałek z płonącą głową

Nie mierził dłoni darami

Choć garnął do byle czego

Szybując niżu chmurami

To miasto nie było jego

Z bukłaka żłopał łapczywie

I tęczę pięknie zamącał

Krwią pluł i patrzył leniwie

Rechot mu korpus przetrącał

Z podłogi właśnie powstawał

Strzepując pył ze swych skroni

I tezą złą nie napawał

Choć miasto przed nim się broni

Tłum kupców łukiem przeskoczył

Gdzie błaznów kryła się kasta

I z drogi śladu nie zboczył

Ta wiodła do serca miasta

,,Gdzie serce?'' - usłyszał krzyki

Mieszczański dusił go wydział

Wszak czerpiąc z nurtu logiki

Nikt serca miasta nie widział

On ujrzał - wielkie bijące

Gdzie przepaść snuła się miałka

Z wąwozu echem szepczące

,,By ujrzeć, potrzeba śmiałka''

Wtem brzęk rozgwaru posłyszał

,,Od śmiałków roi się w próżni''

Zbiór ludzki miarowo dyszał

To byli tylko podróżni