przeźrocze

znów ziemia wsiąka w podeszwy. kałuże

odbijają spirale znaczeń i dialogów
- ani chybi, zawrzesz się w kroplach,
przecinkach i stacjach. bo coraz łatwiej
wysiadać w biegu, oswajać kierunki jak zwierzęta
pisane na rzeź; rzucać o wszystko
monetą. wybór będzie łatwiejszy:
przekręcisz klucz, zostawisz. w drzwiach

ciszej mówi się o chorobach. śmiertelnych
ucieczkach na jedną modłę i rocznicach,
co jak odprysk lakieru wycinają się
z gładkich futryn. to jest ta pora

zdziwienia. obłoki chłoną
wilgoć.