POCIĄG

błądzę w labiryncie stacji
w natłoku spotkań
i rozstań dłoni
pisk kół przeszywa
na wskroś
obojętna informacja
do ucha pluska

w ciemnym kącie ktoś
wpuszcza żmiję w gościnne żyły
ulga wykrzywia usta
w słodycz skurczu

przy rurach czochra plecy
człekokształtny szczur
ubrany na brudną cebulę
wyciąga kartkę
koślawy wyrok śmierci

babcia jak dziewczynka biega
po peronie otwarta na spotkanie
obiecał tak dużo i tak dawno
a w jej umyśle macha ręką
do tej pory

chciałbym wyjechać
spojrzeć przez okno
na dywany pól

obrazy minione jak pieczęcie
wypalone