O, weno! (wiersz)

zawsze chciałem pisać jak
różewicz nie przejmując się
tym jak o czym i co
tłumaczę

Potem marzyłem o byciu Miłoszem.
Meandry moich myśli, gryzły codzienną
panoramę miasta, wytapiając wysokie,
lecz polskie widoki.

Herbert był na końcu
jak Apollo stał spokojnie
poprawił lutnię Orfeuszowi wyłożył wszystko
o klasykach i klasykami nawet szufladę

Na samym końcu poznałem siebie. Pisałem
o sobie, sobą i tylko z mojej perspektywy.
Coraz częściej widzę, że nie rozumiem żadnego
z nich trzech. Niech ich żmija wpieprzy.