autoportret do włosów

 zgniłe płatki tulipanów
spadły mi na głowę

i jeszcze te wszystkie okna
które śmieją się
z mojego blond
z twojego brąz
myślenia

nie czytaj moich oczu
jak lekkiej noweli
piszę tylko poezję

nie szukaj wdzięku w dłoniach
są czerwone i mokre

nie oczekuj przygody
najlepiej wychodzi mi
miłość platoniczna

usta mam nie do pocałunków
nie do wyznań
właściwie nigdy nie wiem
co z nimi zrobić

zamiast rumieńców
dwa czerwone guziki
przyszyte do ciała
nitką z twojej koszuli

i coraz częściej wychodzę
na nieudolny spacer
poza niezmienne granice
rzeczy czarno-białych
wciąż wciśniętych w moje imię

jestem wtedy
jak malutki znicz
pod bilbordem z reklamą szamponu