kaftan bezpieczeństwa (wiersz)

Rysiek myśli, że jest kotem. Myje się
rękoma, chlipie mleko z miski. Nie potrafi
spadać z dachu na cztery łapy.

Janka kiwa się w rytm lecącej ze świetlicy
muzyki. Wstaje, zabiera z pokoju zegary i idzie
zakopać je głęboko w ziemi, nie chce słuchać

tykania.

czasu nie da się zabić, Janeczko

Nie potrafię przegryźć krat własnej niewiedzy. Okna
parzą, rozgrzane od moich tęsknot. Osobiste cztery ściany
szaleństwa, za oknem jest wolność
a ja mam takie krótkie ręce

Nasze dziwne uśmiechy skaczą po ścianach. Normalność
wypełza na ulice, nie chce nas. Nowy dom
pachnie straconym życiem i cytrusami.