dzieciństwo pamiętam jako długą linię
rysowaną czubkiem buta w piasku. plamy
kwiatów i kolorów; kałuże - bramy do
podziemnego świata, w którym rządzą trole.
nocą, na zapalenie świateł, potwory
chowały się w ściany, pukały do okien;
uwagę odwracałam jak słoiki na przetwory -
tuż po umyciu - głośnym śpiewem, zwijaniem
kołdry. jeszcze nie wiedziałam:
to, co zmienia przychodzi spoza. jest
skrzywionym widelcem, ściętymi włosami lalki.
jest ciszą, która nas śni.
1990. widelczyk i spółka
karolina
Oceń ten tekst
Ocena czytelników:
Doskonały
7 głosów
karolina
Wiersz
·
26 lipca 2008
-
sens
bardzo.
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
Wena
prosty , naturalny, szczery , aż mi się chciało tu zalogować
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
karolina
d z i ę k u j ę
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
karolina
jeju, nie było mnie chwilę (niedzielny wyjazd), a tu takie coś :)
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
ew
Jeśli takimi wierszami masz wracać, to odchodź jak najczęściej. Chylę czoła wierszowi i zdziwiłabym się gdyby gwiazdki tu nie było.
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
Michał Domagalski
Dobrze pomyślany tekst.
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
złymiś
Wyróżniam. Myśę, że Pan A po swoim ''cieszymy się'' nie obrazi się i zaakceptuje moją decyzję. Tym bardziej, że Anathema również jest na tak. Wiersz jak najbardziej zasługuje polotem, świeżością i treścią. Gratuluję.
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
zieloneciele
tak jak lubie jest. kurde. ja to baboka miałam.
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
karolina
oja, dzięki :)
·
Zgłoś
·
16 lat temu
-
złymiś
a Pan, Panie A.?
·
Zgłoś
·
16 lat temu
Usunięto 1 komentarz"jest ciszą, która nas śni." w tym zapisie zrobiłaś coś nowego ze starych rzeczy.
pozdrawiam
zdrówko
:)
!
kłamię.
ja to baboka mam.