Andrzej Cnotliwy Publikuje Wiersz o Milczeniu

VIII

Andrzej Cnotliwy publikuje wiersz

o milczeniu

I

starał się uogólniać

być poetą

absolutnym pisać wiersze

obejmujące doświadczenie

całej ludzkości i każdego

z osobna

II

solidnie odrobił lekcje zaczytując

się nadaremno w mitologiach:

pobieżnie poznał wersję judeochrześcijańską

którą porzucił ze względu na wartość słowa

prawie stwórczą

bogowie Olimpu zdenerwowali go infantylizmem

(poza tym: ile można poświęcić czasu i energii na

dogłębne analizowanie tych opowieści)

i porzucił to

co nieuczeni w dawnych czasach wymyślali

VI

kuszony niezbyt pewnym instynktem

identyfikacji romansował z literaturą

mu współczesną

nie umiał jednak wydobyć milczenia spod zbyt nachalnego

krzyku orgazmów chaosu

nadmiar słów pozwalał

zagłuszyć ale

nie uspokoić

III

Andrzej Cnotliwy próbował również

starał się zapisać

odszukać

nadać znaczenie

frazie sprzed lat:

słowa mówi się i

mówi się

że mają coś poza tym

wspólnego

zapisanej chyba niechcący podczas

odrabiania zadania z matematyki w trakcie poświęconej

katechezy

IV

w przerwach obserwował ojca stwarzającego

w ciszy

konstrukcje z drewna

VII

Andrzej Cnotliwy boi się

włączać radio telewizor mimo że

pamięta

napomnienia

zasady tworzenia

erotyku współczesnego

wątpi

że hałas będący opisem

ciszy opisze też

milczenie

że kradzież pomysłu sprzed czterdziestu

pięciu lat będzie w efekcie

zbawienna

IX, X

chociaż pożądanie budzą niektóre wiersze

V

zauważa jak trudno milczeć nawet będąc

umarłym

ciągle ciągają cienkie

sznureczki pozornie żywi

debatują

osądzają

stawiają na nogi

przed lustrem

twarz przypomina mima który zachowuje

umiar w jedzeniu i piciu

kawy

który zachowuje

się jak kiczowaty brzuchomówca

VIII

Andrzej Cnotliwy publikuje następujący

wiersz o milczeniu: