Niedopokąd idę (wiersz)

Niedopokąd idę, niesmak chłepcę tam

Chlusnę łapczywością od szacunku szram

Od żaru goryczy błyska moja skra

Niedopokąd idę w ramach dobra-zła

Z matni nieprzeplotu rozprężę się znów

Ni ganiąc, ni ucząc - chociaż nadto słów

Jasność otuliła mnie w płonący mat

Zrywanie nie kąsa przeto lichych szat

Z niedopokąd wracam krętą ścieżką wspak

W skurczu się nie puszę, kiedy zgrzytnie brak

Prawie dufny tonę w bruku złota źdźbła

Wrota uchyliłem... lecz tam stałem ja

Niedopokąd zmieniam, czy nadobnie snadź?

By dzielić się owym, czym wzgardzała brać

Nie-przesytem, mniemam będzie fatum gam

Niedopokąd idę, chyba drogę znam