<i>żyj tak, aby uczynić swoje życie dziełem sztuki</i>

poezją są otwarte rany

ślimaków na chodnikach którymi idę do pracy

i poezją są ich zgruchotane skorupy

i uczucie kiedy nieostrożnie

nadepnę na te zwłoki

i poezją są chwile kiedy inni

patrzą na mnie i nie wierzą

że to co widzą może być prawdą

pozwalam im myśleć co akurat

przyjdzie im do głowy jestem cała

poza hierarchią wartości

i poezją jest myśl o tym

że mogłabym powtórzyć dziki seks nocny

z krzyśkiem pod nieobecność kaśki

władza którą mam nad nim

kiedy przychodzi i pyta co

o tym sądzę a ja gaszę go

w obsceniczny sposób

tak więc całe moje życie jest jak dzieło sztuki

wtulam się w półślepca nietzschego

z niczym na swoją obronę

z szaleństwem w którym nie ma metody

z książką o umysłach geniuszów pod czółkiem

kiedy usypiam myśląc tak bardzo

o poezji