PUSZKA (wiersz)

Jak bardzo Ciebie nie ma. Stygną gorące

kubki. Bawię się żaluzjami. Kawa zalana

wymiotuje. Jak bardzo niebyt potrafi się

urzeczywistnić. Nieobecność zapładnia

resztkami nasienia zdrapywanego sumiennie z

chusteczek higienicznych. Miasto się wypróżniło

Tobą. Miasto zszywa błonę. Zakłada welon i

zadowala mnie oralnie. Znowu usta,

zęby, język, przełyk, odbyt. Jak ostatnia podróż

paprykarza w czystej postaci. Operacja na otwartym

sercu go nawet nie ratuje. Ale najpierw trzeba

otworzyć puszkę. Kurwa. Czemu oni (zawsze

znajdą się jacyś ONI) tak to utrudniają. A

otwieracz wydaliło razem z Tobą. Puszka

się rozrasta, przerzuca. Puszka Nowotwór,

ja Puszka, Puszka Pokój, Puszka Miasto.