gdy już czas (wiersz)

tego dnia słońce wymaluje

świat barwami końca i początku

sypnie ręką ojca migotania bezmiary

tonące w toni odbitego lasu

dęby jeszcze raz zapłaczą

pomarańczą kołysaną na wietrze

po lustrze odbije się melodia nocy

przeniknie maszerujący mrok

strudzony wędrowiec schwyta

w pajęczynę  zdławione myśli

łzą pożegna niewypowiedziane uczucie

zapatrzony w księżyc

tańczący na wodzie wolnością

nadzieja zaś wypatrywać będzie jutra

które nie nadejdzie