jesienią

jesienią, gdy się przestrajam, nie wiercę otworów

odrywam się jak kropla od parapetu

i spadam, spadam... spadam

do końca spadania już niewiele zostało

będzie plama

na podłodze z trawnika

przed twoimi stopami

na podłodze z trawnika... przed stopami

wdepniemy w nią razem

później

powoli

i delikatnie przykryjemy nią zadrapania

których dostarczyła nam wczorajszość

a potem

zdrapiemy ze słupów wszystkie ogłoszenia

wszystkie nekrologi i reklamy

i będziemy się przyglądać

nagiemu miastu

w końcu

gdy już po nas przyjdą

pokażemy im języki

brudne od przetoczonej śliny będą nam śmierdziały

zlizizną z innych języków:

pochlebstwami, opiniami i nasieniem

zgwałcą nas jak zwykle

każdy po kolei włoży nam coś w usta

z nadzieją najważniejszego w tej zabawie ruchu

połknięcia... połknięcia

nazajutrz porzucą nas

gdzieś, gdzie nie będziemy widzieli swoich twarzy

tak, byśmy mogli pomyśleć

zastanowić się

czy chcemy je oglądać

czy są jeszcze w ogóle do użytku codziennego

i czy pasuje nam w usta szczoteczka do zębów

i tak ominiemy wszystkie uroczystości

wszystkie wesela, pogrzeby

chrzciny i komunie

spalimy wszystkie zaproszenia

i siedząc naprzeciw siebie będziemy patrzeć jak płoną

czekając na chwilę gdy mnie znienawidzisz