zabawa w statki

Wyszliśmy

z betonowej dżungli, gdzie czwarty wymiar

generują maszyny, gdzie wszystko, co ludzkie,

jest obce, umysły są politycznie poprawiane,

gdzie zasypia się z duszą na ramieniu i nożem

pod poduszką, a dziecko przytulić może

tylko pedofil.

Wyszliśmy na margines.

Puszczamy do siebie statki, takie z papieru

toaletowego przez rzekę, pod nosem mamrocząc

swoje wielkie ideologie. Boimy się mostów,

w panice omijamy szerokim łukiem.

Powtarzali nam,

wystarczy iskra.

Dni pęcznieją, wyblakłe słońca giną na potęgę

pod kołami. Zataczamy się na własny rachunek,

rozbijamy głowy o mur, śmiałe gdybania

upychamy nogą w lodówki.

Kto ośmieliłby się pomyśleć, że

nie każdy most musi spłonąć.