miasto i ja (wiersz)

Zmęczony poranek wyrwany ze snu
czeka dymiąc z ust na wątłe promienie słońca
cisza
wystawne ulice i ciemne zaułki, rozświetlone klejnoty miasta
u szczytu majestatu, zioną pustym niespełnieniem

bezdomne gazety wdeptane w morze betonu
drgają nieśmiało wśród słupów pary nad szybem metra

one też czekają na dzień
wierząc że przyniesie coś być może
że osłabi choć trochę
chłód ich samotności