Barierki

Castigo de la muerte mówisz, a ja zdobywam pewność,

że chodzi o mnie. Namiętnie zatłoczone dworce polskie,

gdzie przejścia podziemne są zejściem do piekła. Obraz

namalowany na składzie uderza podobieństwem do Boga.

Chuj niech wam błogosławi. Podróżuję już ósmy miesiąc,

chociaż ostatnio bardziej pasuje określenie jeżdżę.

W pewnej wsi zabitej, pani wystająca zza kratek twierdziła,

że nie ma Katowic. Na moje pytanie, co jest, odpowiedziała

Stalingrad, panie. Jezus na to się gapił ze swego obrazka, a ja

i tak nie dojechałbym na miejsce, bo jakiś frustrat postanowił

podłożyć się pod pociąg i skierować go objazdem na wschód.

Na polskich polach barany żarły mech. A to pech, pomyślałem.

Zjadłem chleb i przez następne godziny wychodziłem na prostą

drogę. Zdaje się, że poeta na polu powinien przynajmniej być

natchnieniem dla okolicznych artystów. Nie? To się jeszcze okaże,

jeszcze się rozliczymy w dolarach. Pomachałem im i odszedłem.

Znowu do mnie mówisz muerte, a ja przecież nie od dziś jestem

durny, więc odczekam i znowu dam się skusić na powodzenie.