"Smok"

 Heroldowie wieśc rozgłoszą,

wieśc to dziwna i ponura,

śmiałków na dwór ,wszystkich proszą,

co pokonac chcą jaszczura.

Smoka co pustoszy pola,

dziesiątkuje owiec stada,

smutna i okrutna dola,

kto podniesie miecz na gada?.

Kto do walki z smokiem stanie,

zyska sławę, posiadłości,

w oczach króla swe uznanie,

w sercach ludu ,dar wdzięczności.

Jednak smok ,ten jest potworny,

ma trzy głowy, ogniem zieje,

przy tym ogon ma ogromny,

król już stracił swą nadzieję.

Aż tu nagle z pośród tłumu,

obcy człek się pięknie kłania,

nie chce armat, salw i szumu,

przed bogactwem, też się wzbrania,

Pragnie tylko dnia każdego,

tłustą owcę otrzymywac,

wzamian gada przebrzydłego,

w szranki idzie wywoływac.

Po czym idzie prosto w góry,

gdzie smok ma pieczarę swoją,

słychac ryk wielkiej jaszczury,

wszyscy w dole go się boją.

Ale tym razem smok wzleciał,

hen wysoko ponad chmury,

krzyk radości tłum przeleciał,

nie ma śladu złej jaszczury.

Lecz bohater nie powrócił,

został tam , na smoczej skale,

w głowach wszystkim znów zawrócił,

bo człowiekiem nie był wcale,

Ale smokiem potężniejszym,

od wygnanej już potwory,

może tylko ciut sprytniejszym,

może jest tam do tej pory.